مدح و ولادت امیرالمومنین علیه‌السلام
صحرای حجاز آمده رشك ارم امشب عـالـم همه گـردیده محیط كـرم امشب تكـبـیر بگـوئید حـرم شد حـرم امشب بیش از همه شب گشت حرم محترم امشب در خانه زده صاحب‌خـانه قـدم امشب بت‌ها همه گشتند به تعظیم خـم امشب در سـیـزده مــاه رجـب مــاه مـبـارك مـیـلاد عــلــی در حــرم‌الله مــبــارك این جان جهان است فـدا باد جهـانـش در قلب رُسُل چار كتاب است به شأنش داده است خداوند به هر عصر نشانش ریـزد دُر تـوحـیـد و نبـوّت ز دهانش پـیـوستـه بُـوَد نـام مـحـمـد به زبـانـش ای كعبه در آغوش به بر گیر چو جانش گـلـبـوسه بـزن صورت الله صمـد را تـبـریـك بـگـو فـاطـمـۀ بـنـت اسـد را اركان حرم راست به سر شور ولایت بت‌ها همه گـشتـند به تـوحـیـد هـدایت زمزم به دوصد زمزمه كرده است روایت كامشب به حرم نور علی گشته عنایت نـوری كه نه مبدأ بود آن را نه نهایت كز نـور الـهـی كـند این نـور حـكـایت این نور همان است كه پیش از گِل آدم تــابــیــد ز حُــســن ازلــی در دِل آدم این نـور فـروغ بـصر آدم و حـوّاست این نور همان راهبر نوح به دریاست این نـور تجلای خـدا در دل سیـناست این نور عیان جلوۀ حق در یَد بیضاست این نور همان معجزۀ فیض مسیحاست این نور خطابی است كه در طور به موساست این نور فروغی است كه در غیب نهان بود این نور چراغی است كه در عرش عیان بود ای بحر تجلای اَزَل، این گهـر توست ای معجزۀ صُنع خـدا، این اثر توست ای روح‌الامین، مرشد تو راهبر توست ای بیت، جـمـال اَحــدِ دادگـر تـوسـت ای آدم پاكیزه سرشت این پدر توست ای فـاطـمۀ بنت اسد این پـسر تـوست بـر روی دو دسـت تـو یـدالله مـبـارك دیــدار جـمــال اســـد الــلـه مــبـــارك آغوش گـشوده است ز هم بیت‌الاهـش كعـبـه، حـرم امن خـدا شد به پـناهـش اركـان حـرم تـشنـۀ یك نـیـم نگـاهـش مادر شده محو شرف و عزّت و جاهش در پـاكی و در زهـد، خداوند گواهـش پـیـغـمبر اسـلام بود چـشـم به راهـش تا بـار دگـر روح شـریـفـش به تن آید بر یـاری او حـیـدر خـیـبـر شـكـن آید افـتـاده نفـس در دل خـلقـت به شماره از چـشم سـماوات روان گـشته ستاره مَه خـندد و خـورشید شده محو نظاره جـبـریـل به دیـوار حـرم كـرده اشاره وز شوق گـریبان حـرم گـشته چو پاره تـا جـلـوه كـنـد روی خـداونـد دوبـاره ای اهـل حـرم بـاز حـرم مـحـتـرم آمد تـكـبـیـر بـگـوئـیـد عـلـی از حـرم آمد این است كه دیدند به هر عصر عیانش این است كه پیوسته زمانهاست زمانش این است كه برتر ز مكانهاست مكانش آیــات خـدا ریـخـتـه از دُرج دهـانـش پـیـوستـه بـود نـام مـحـمـد به زبـانـش بگرفته به بر خواجۀ لولاك چو جانش لبهـاش گـل انـداخـتـه از بوسۀ احـمـد انگـار كه قـرآن شده نازل به مـحـمـد این است كه سر تا به قدم جان رسول است شمشیر خدا، شیر خروشان رسول است چون خرمن گل زینت دامان رسول است از كودكی خویش نگهبان رسول است قدر و نبأ و فاطر و فرقان رسول است قـدرش بشناسید كه قـرآن رسول است قـرآن كه ز آغـاز به احـمد شده نـازل بر قـلب وی، از قلب محـمد شده نازل ای بـنــدگـی درگـه تـو روح سـیـادت ای مهـر تو امـضای قـبـولی عـبـادت خوبان جهان را به درت روی ارادت توحید به توحـید تو داده است شهادت بی‌دوستی‌ات خـلـق نگـردیـده سعادت از یـمـن قـدوم تو حـرم یـافـت ولادت تو شیـر خـدایـی و محـمـد به تو نازد و الله قـسـم خـالـق سـرمـد به تو نـازد ما مهـر تو با شـیـر گـرفـتـیـم ز مـادر بی‌مهـر تو ما را نبـود روح به پـیكـر جایی كه بود پـای تو بر دوش پیـمـبر كـس را نـبـود گـفـتـن مـدح تو میـسّـر اوصـاف تو را گـفـته خـداونـد مكـرّر گـیـرم كه ببارد ز دهـان هـمـه گوهـر با هـیـچ زبـان گـفـتن مـدح تـو نـشایـد میثم چه بگـوید چه بخواند چه سراید؟ |